‘Ik wil niet’. De kleine blonde Viking kijkt me aan. ‘ik wil ècht niet leren zwemmen, dan moet ik weer de borstcrawl doen en dat kan ik niet.’ Ik zou het liefste willen zeggen dat hij nooit meer hoeft, dat ik het ook niet leuk vind en dat we voortaan gewoon lekker thuisblijven op dit onmogelijke uur van deze donderdag. Half 6 ’s middags, wie verzint dat nou? Ik wil gewoon rustig eten, aardappeltjes, stukje vlees. Zeker geen boterham in de kantine van het zwembad.
Zwemles
‘Sorry Sverre, leren zwemmen is echt heel belangrijk. Dat heb je je hele leven nodig. Het is toch super dat je zonder zwembandjes kunt zwemmen?’ Ik probeer te lachen, maar met het idee dat ik straks het zweet tussen mijn bilnaad heb staan tijdens het omkleden, lukt dat niet echt.
Leren zwemmen
Uiteindelijk krijg ik hem toch mee de auto in. Veerle gaat ook gezellig mee. Die lijkt het nog het leukste te vinden. Als we binnen zijn lopen we snel naar de grote omkleedruimte en hijs ik Sverre in zijn zwembroek. Pffff, wat een hitte toch altijd. Zijn zwemvriendjes uit zijn klasje staan al te wachten, en even later komt juf Angela hem halen. In een rijtje lopen ze naar het diepe. Dan kom ik erachter dat Veerle weg is. In paniek kijk ik om me heen, hè nee toch?!
Ik vis haar uit een kluisje en we lopen naar de kantine. Daar zitten alle andere moeders en een enkele vader aan de tafeltjes. Ik ga in de buurt van een paar kletsende moeders zitten en probeer wat van het gesprek op te vangen. ‘Nee hoor, Demi mag zeker weten afzwemmen, ze doet het zooo goed! De juf is vol lof over haar!’ Nou, denk ik bij mezelf, dat is lekker. Ik hoop dat mijn zoon ook binnenkort mag afzwemmen voor zijn B, dan zijn wij er ook vanaf.
Borstcrawl
Al meer dan een jaar gaan we iedere week naar de zwemles. Van het watervrij maken tot een duik in het diepe, Sverre heeft het allemaal al gehad. Zijn A-diploma had hij vlot gehaald, maar zijn B is een stuk lastiger. Tussen 5 en 10 meter borstcrawl blijkt een enorm verschil te zitten. Een klein detail dat de hele borstcrawl kan verzieken. Ook wel ‘het hapje adem’ genoemd. Dat ene kleine hapje adem verpest alles. Want het blijkt een onmogelijke opgave te zijn voor mijn zoon om het hapje adem te nemen en door te blijven zwemmen op hetzelfde moment. Waar alle smileys voor zijn uit te voeren onderdelen in zijn persoonlijke zwemapp al op groen staan, blijft de borstcrawl gevaarlijk rood.
Dan maar een bijspijkerlesje. Op zondagmorgen heel vroeg (nogmaals, wie verzint dat toch?) ligt mijn kleine Viking al in het water. Maar dit keer komt hij lachend terug. De leraar vertelt dat het erg goed ging en dat hij de slag te pakken heeft. Ik knuffel mijn zoon en ben trots. Nog twee weken, en dan zullen we weten of hij mag afzwemmen voor zijn B-diploma en of we deze fase af kunnen sluiten. Duimen jullie mee?
Lees ook: “Thank God, geen zwemles meer” >>
Lees ook: Sporten: noodzakelijk kwaad of super leuk? >>
