8 september. Hij komt steeds dichterbij, de verjaardag van mijn moeder. Een maand later komt er nog zo’n dag, de dag dat mijn leven voorgoed veranderde…
Ik weet het nog als de dag van gisteren en toch zijn sommige herinneringen zo vaag. Na een heftige periode van revalideren, na de diagnose MS, werd mijn moeder ontslagen uit het revalidatiecentrum Rijndam. Ze ontdekte een knobbel in haar lies en ging naar de dokter die haar doorstuurde naar het ziekenhuis. Die middag kregen we het nieuws wat niemand wil horen. “Mevrouw, het is niet goed, er zijn kwaadaardige cellen gevonden”…
Stil…
Eierstokkanker is de uiteindelijke uitslag en een traject van chemo begint, geen makkelijk traject. Door haar MS werkt de chemo anders en krijgt ze last van uitvalverschijnselen in haar lijf. Er moet een andere samenstelling worden gebruikt, de artsen doen hun best! M’n moeder haar haar begint uit te vallen, ze scheert het af… Mijn moeder die bekend stond om haar waanzinnige bos met haar is nu kaal… Maar ze vecht als een tijger, haar haar groeit zelfs weer en krult als nooit te voren! We gaan naar Curaçao (mijn moeder, broer en ik). Haar wens nog een keer met dolfijnen te zwemmen gaat in vervulling. Wat zie ik haar genieten, maar wat is ze vreselijk ziek, toch neemt niemand ons dit ooit af!
In mei 2008 kom ik erachter dat ik zwanger ben. Totaal in shock ga ik naar haar toe. Ze doet open en ik zeg gelijk: “ik ben zwanger mam” en moet huilen…. Ik weet diep van binnen dat ze hier niet blij mee is. Ze zit in een gevecht en de vraag is of ze dit gaat winnen, maar diep van binnen het antwoord!
Dubbel
Kort daarna weten we dat we een jongetje zullen krijgen en mijn moeder gaat als meer achteruit. De extra ingeplande echo kan ze niet mee. Ze kan en wil het ziekenhuis niet meer uit, ze is op… Hier loop ik dan met mijn dikke buik, blij en toch zo verdrietig.
Inmiddels is het oktober en ze wordt over gebracht naar een hospice… Daar ligt ze. Mijn moeder, mijn steun en toeverlaat, mijn aller aller beste vriendin… “Nog 8 weken mam, dan word je oma”. Ik vertel hoe hij gaat heten en ze zegt: “hmm, ik vind Boaz leuker”
Een dag later zegt ze: “Meisje ik ben zo moe, we moeten met de dokter praten. Ik kan niet meer. Ik red het niet nog 8 weken.”
Met elkaar bespreken we wat er gaat gebeuren. Ze wordt in slaap gebracht en uiteindelijk overlijdt ze terwijl ik haar hand vast heb…. 6 weken later op 12-12 om 6.06 uur wordt hij geboren: Xavi Joël HENNY.
Het is waar wat ze heeft gezegd: je verliest iets kostbaars, maar je krijgt er iets kostbaars voor terug…. en toch mam, ik zou er alles voor over hebben je nog even te zien! Al was het maar 5 minuten!
Moeder worden zonder moeder. Blijkbaar kan ik het maar het is verdomd zwaar!
–
–
