Het is een lome, relaxte zaterdagochtend. De jongens vermaken zich met al hun speelgoed, dat voor het gemak uit alle daarvoor bestemde bakken gekieperd is. Geconcentreerd proberen ze met zijn tweeën een kleed recht op de grond neer te leggen. Dat is voor hun korte armpjes nog een hele opgave. Als het gelukt is gaan ze druk in de weer met bordjes, bestek en kopjes. ‘We gaan picknicken mama!’ roept de jongste enthousiast, terwijl hij in zijn keukentje lekkere dingen bij elkaar zoekt. ‘Wel voor nep hoor’ relativeert de oudste gelijk, terwijl ik toch een glinstering van pret in zijn ogen zie. Op dat moment besluit ik dat dit het perfecte moment is om hèt nieuws te vertellen. Het nieuws dat mij al weken uit mijn slaap houdt. De beslissing die ik nauwelijks durfde te nemen, maar die me tegelijkertijd zo goed leek voor de toekomst van mijn jongens.
Ik voel mijn hart in mijn keel kloppen en merk dat ik het warm krijg. Ik haal diep adem en probeer zo rustig mogelijk over te komen als we samen op het kleed zitten. ‘Jongens, nu we hier zo gezellig met elkaar aan het picknicken zijn wil mama jullie nog iets belangrijks vertellen’. Mijn jongste zoon gaat door met het, voor nep, inschenken van mijn koffie. Mijn oudste zoon stopt direct met zijn bezigheid en kijkt me argwanend aan. ‘We wonen in zo’n fijn huis in zo’n fijne buurt, vinden jullie ook niet?’ ga ik verder, ‘ik zou zo graag willen dat jullie ook vriendjes in deze buurt krijgen’. Mijn oudste zoon voelt nattigheid en kijkt me bedeesd aan. Zijn jongere broer lijkt niets te horen en is nog steeds druk met de voorbereidingen van de picknick. Ik neem een diepe teug adem en maak mijn aankondiging in één zin af: ‘En daarom hebben papa en mama besloten dat jullie naar een andere school gaan’. Zo, dat is eruit. Mijn oudste zoon zegt niets. Stilletjes steekt hij zijn duim in zijn mond en laat mijn boodschap overduidelijk op zich inwerken. ‘Dus dan ga ik maandag naar een andere school?’ zegt hij dan opeens. ‘Nee lieverdje, na de voorjaarsvakantie pas’. ‘Oh oké’ zegt hij schouderophalend, ‘gaan we dan nu picknicken?’
Het hoge woord is eruit. Ik voel iets van opluchting, maar tegelijkertijd zegt een onbestemd gevoel mij van binnen dat de echte reactie nog moet komen. De rest van de dag verloopt relaxed en gezellig. Samen met mijn oudste zoon maak ik een schema waarop alle weken staan tot de overstap naar zijn nieuwe school. Met grote letters vult hij alle activiteiten in die we de komende tijd gaan doen.
In de weken die volgen is de overstap naar de nieuwe school een groot thema in ons leven. Mijn oudste zoon vertelt het in geuren en kleuren in de kring op school en ook de moeders van zijn vriendjes worden door hem bestookt met verhalen over zijn grote overstap. Voor mijn jongste zoon betekent het op dit moment nog niet zo veel. Hij zit nog op de crèche en gaat pas in mei voor het eerst naar school. Toch vertelt ook hij hele verhalen over de overstap van zijn grote broer.
De weken vliegen voorbij en dan is zomaar ineens de laatste schoolweek op de oude school aangebroken. Het is een onrustige week, met een paar wenochtendjes op de nieuwe school, een zieke juf en het naderende afscheid. Dan is het zover. De laatste dag van mijn zoon op deze school is aangebroken. Bij het opstaan voel ik een knoop in mijn maag. ‘Heb je zin in vandaag?’ vraag ik zo opgewekt mogelijk. Maar mijn oudste zoon laat zich niet foppen. Ik zie mijn bedrukte stemming op hem neerslaan. Met een brok in onze keel stappen we de school binnen, de vrolijke mand met traktaties zwierend aan mijn arm. Helaas is zijn juf nog steeds ziek en wordt de laatste dag van mijn zoon ingevuld door een stagiaire. Ik probeer deze teleurstelling weg te drukken in mijn hoofd, maar voel toch de tranen naar boven komen. Ze prikken in mijn ogen.
In de klas wordt vrolijk gezongen en de vriendjes van mijn zoon geven hem kado’tjes. Hij geniet van al die aandacht. Staat in het middelpunt van de belangstelling en grapt en grolt tot de hele kleuterklas in een deuk ligt. Trots deelt hij zijn traktatie uit, waar we de dag ervoor nog zo lang aan hebben geknutseld. Ondanks dat zijn eigen juf er niet is, is het een heel mooi afscheid.
De laatste minuten zijn ingegaan en ik zie op het schoolplein hoe mijn zoon zijn vriendjes omhelst. Ik voel paniek opkomen. Waarom doe ik hem dit aan? Kunnen we nog terug? Nutteloze gedachten schieten door mijn hoofd. Ik voel de tranen alweer mijn ogen vullen en kan ze nog net op tijd wegslikken. Dan krijgt mijn zoon plotseling een duw en barst in tranen uit. De opgebouwde spanning wordt hem in één keer teveel. Nu kan ik het niet meer wegslikken. Mijn zoon zo verdrietig te zien doet me pijn. Ik voel hoe de tranen mijn wangen nat maken. Medelijdende blikken prikken in mijn rug. Verdrietig banen we ons een weg van het schoolplein af. Het schoolplein waar we vandaag voor het laatst zijn. Een nieuwe start wacht op ons. Een start waarvoor eerst deuren moeten sluiten. En dat is juist zo moeilijk. Het komt goed, weet ik, maar nu ben ik verdrietig. En op de fiets naar huis laat ik mijn tranen de vrije loop. . .
liefs
Laura
