Jongens zijn zich al heel vroeg bewust van dat dingetje wat tussen hun benen bungelt: hun piemel. Zodra ze ‘hem’ ontdekt hebben proberen ze hem tijdens het luier verschonen met hun handen te pakken te krijgen. Dit lukt niet altijd omdat de coördinatie nog niet optimaal is en het piemeltje nog heel klein.
‘Piemels of dingetje’
Ze ontdekken al snel dat het een fijn gevoel geeft als je dit ‘dingetje’ aanraakt of er met iets tegenaan komt. Onze jongste zoon heeft net ontdekt dat het heel fijn is om in bad water vanuit een bakje op zijn piemeltje te gooien. Ongegeneerd zit hij dan ook met zijn benen wijd water op zijn piemeltje te gooien en heeft daarbij de grootste schik.
In een iets latere fase komen ze erachter dat helemaal niet iedereen zo’n dingetje tussen de benen heeft. Mama bijvoorbeeld, heeft dat niet. Toen mijn oudste zoon dat doorkreeg ging hij pontificaal voor me staan als ik aan het douchen was. Ongegeneerd loerde hij tussen mijn benen. Eerst zei hij er nog niets van, maar na een tijdje kwamen de opmerkingen: ‘mama, waar is jou piemel?’
Typisch jongens
Nog iets later was het duidelijk dat mama geen piemel heeft en dat alleen jongentjes er een hebben. Helemaal gefascineerd door deze wetenschap bleef hij wekenlang iedereen die hij kon bedenken opnoemen om te vragen of die dan wel of geen piemel had: papa, opa, oma, zijn broertje, neefje of zijn vriendinnetje van de crèche. Zelfs van een wildvreemde man of vrouw op straat vroeg hij zich af of die wel of geen piemel had. En dan niet discreet, nee hoor, hij riep doodleuk heel hard over straat: ‘mam, heeft die mevrouw een piemel?’
Op een gegeven moment was ik met mijn zoon in de badkamer. Hij zette een serieus gezicht op en vroeg: ‘mama, heb jij geen piemel?’ Ik antwoordde ‘nee’. Daar moest hij even over nadenken en vroeg toen: ‘maar hoe moet jij dan plassen?’. Hmm, hoe leg je dat uit aan een twee-jarige? ‘Mama heeft een gaatje’ zei ik dus maar. ‘Oh, mag ik kijken?’ vroeg hij toen enthousiast ‘dan wil ik zien hoe daar de plas uitkomt!!’. Dat ging me toch iets te ver en dus zei ik maar dat we dat een ander keertje zouden doen.
Zoons
Het fenomeen ‘piemel’ blijft fascinerend voor mijn beide zonen. Op dit moment, mijn oudste zoon is 3, worden de maten van de piemels in huis vergeleken. Tijdens de badsessies is dit een fenomeen dat voor veel pret zorgt, ook bij de jongste die er nog niets van snapt. Maar hij lacht wel als hardste mee als zijn oudere broer weer naar hun beider piemels wijst. Mijn oudste zoon is ervan overtuigd dat hij toch echt de grootste heeft en die van zijn broertje en van papa toch echt kleiner zijn. Dat zit er dus al vroeg in, zo’n vertekend beeld over je eigen piemel. Mannen kunnen er dus denk ik niets aan doen dat ze hier zo mee bezig zijn. Het zit er gewoon vanaf jongs af aan al in. En ach zo erg is het ook niet, als ze daar lol in hebben moeten ze vooral niet nalaten piemels te vergelijken.
Liefs,
Laura
Lees meer: blogs van jongensmama’s >>
De verschillen tussen jongens en meisjes >>
Blog: Mijn zoon is geen stoere jongen >>
