Door alle verhuisstress en mijn goede voornemens die ik eind vorig jaar al begonnen was, ben ik afgevallen. En nog belangrijker, de kilo’s blijven er ook af. Ik heb weer energie voor twee en door mijn ‘kindvrije’ weekenden meer tijd om te sporten. Joris viel dit ook al op en meldde mij vorige week fijntjes dat mijn kleding als een aardappelzak om mij heen zat.
Dus tijd voor een aantal nieuwe items voor mijn garderobe. Nou is Joris, zoals het elke jongeman betaamt, geen fan van shoppen, maar hij heeft wel smaak en hij steekt zijn mening niet onder stoelen of banken. Mensen met autisme hebben oog voor detail en ze zijn vaak goudeerlijk, dit zijn de juiste ingrediënten voor een shop-maatje, toch?
Om hem mee te krijgen naar de winkels moeten er eerst afspraken worden gemaakt, een soort van onderhandeling zeg maar… Ik start de onderhandeling; Joris, je hebt gelijk, mijn kleding is te ruim, dus heb ik nieuwe broeken en jurkjes nodig. Nu heb jij een uitstekende smaak en ik zou héél graag willen dat jij mij hiermee helpt. Wat vind je ervan om vanmiddag te gaan shoppen, dan gaan wij eerst heerlijk lunchen bij de Mac.’ Joris kijkt mij in eerste instantie bedenkelijk aan maar ziet dan zijn kans, een stiekem glimlachje vormt zich om zijn lippen; ‘Mama, jij mag tien kledingstukken passen, als ik dan ook nog bij de speelgoedwinkel een half uur mag rondkijken en mag spelen op de Wii U Nintendo, welke ik trouwens heel graag voor mijn verjaardag wil hebben. (Note: hij is pas in augustus jarig…)
Terwijl hij dit zegt, houdt hij zijn mooie koppie schuin en kijkt mij met guitige oogjes aan. Hoezo, hij weet zijn moeder precies te bespelen? Ik stem daarom in met zijn tegenvoorstel en wij gaan naar de winkels.
Na een heerlijke, maar o zo foute lunch met het nodige zout- en vet gehalte lopen we naar de kledingwinkel. Joris herinnert mij er bij de drempel van de winkel nog even aan dat ik echt maar tien items mag passen, en hij houdt ze bij! Hij loopt vol zelfvertrouwen de winkel binnen en wijst aan wat volgens hem mooi zou staan. Met verbazing volgt het winkelpersoneel onze handelingen. Tsja, zij zullen niet vaak een acht jarige jongen zien die kleding weet te combineren qua stijl en kleur en dan ook nog geschikt voor mijn zandloper figuur. We lopen samen de paskamer in, en als een echte professional geeft Joris aan welk kledingstuk bij wat aangetrokken moet worden en of het mij staat of niet. Ook wanneer het personeel met suggesties komt, overweegt hij deze suggesties en accepteert ze of hij wijst ze beleefd af. ĺk had hem tenslotte om hulp gevraagd…
Het zal je denk ik niet verbazen dat ik na een korte pas-sessie vrijwel alle items mee neem naar de kassa om af te rekenen. De dame achter de kassa kijkt Joris lachend aan en vraagt of hij soms bij hun in de winkel wil komen werken. Joris kijkt haar met een strenge blik aan, en ik houd mijn hart vast voor zijn reactie; ‘Mevrouw, geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt, ik doe dit alleen maar omdat ik straks op mijn verjaardag een Wii U van mama wil hebben!’ Ik draai mij naar de dame om en zodra onze ogen elkaar ontmoeten schieten wij keihard in de lach. Mijn mannetje kan zich soms gedragen als een volwassene maar het kind in hem is gelukkig nooit ver weg.
