Met een glimlach op mijn gezicht bekijk ik het filmpje van de SIRE campagne ‘Laat jij jouw jongen genoeg jongen zijn?’. Gericht op ouders die hun kind te beschermend opvoeden. Ik herken zo onze eigen jongen in dit filmpje. Met name de afgelopen weken ziet hij opeens overal weer nieuwe dingen die het onderzoeken waard zijn en is hij keer op keer hoogst verbaasd dat ik deze mogelijkheden niet zie…
Boaz weet inmiddels echt wel dat zand niet is om te eten maar om mee te spelen. Maar echt mama, dit kun je pas echt met zekerheid zeggen als je dit meerdere keren geproefd hebt. Dus bouwt hij eerst een flinke heuvel om er dan zijn tanden in te zetten. Vervolgens trekt hij een sprintje naar de kraan want ‘bleh mama, wat is dat vies!’
Te beschermend opvoeden
“Mama, waarom mag ik niet met mijn loopfiets springen op de trampoline? Gevaarlijk? Nee hoor, echt niet mama, kijk het gaat hartstikke goed…”
Als ik denk dat hij lekker in de zandbak aan het spelen is, vervolgens een blik naar buiten werp en tot mijn grote schrik zie dat hij de schutting op geklommen is… Als ik hem uitleg dat ik dat toch echt te hoog voor hem vindt is zijn reactie; “ik wilde even kijken waar de poes was gebleven mama.”
Gevaarlijk? Nee hoor!
Zo kan ik nog wel even doorgaan over de avonturen van onze kleine ontdekkingsreiziger. Wat je ook van het SIRE filmpje vindt, mij zette het wel tot nadenken over de opvoeding van mijn eigen zoon (ik heb alleen een zoon maar kan me zeker voorstellen dat het ook voor ouders van dochters geldt!). Hoe vaak hoor ik mezelf zeggen ‘pas op’, ‘kijk uit’, ‘doe je voorzichtig?’ etc. Eerlijk is eerlijk; ik moet me echt wel eens inhouden als hij met zijn nieuwe broek over het gras rolt of opeens bedenkt dat op je billen over het terras schuiven ook nog heel leuk is als je 3,5 jaar bent.
Ze moeten al zo veel…
Naast mijn goedbedoelde opmerkingen over zijn veiligheid, komen er ook nog een heleboel andere in mijn ogen belangrijke praktische lessen voorbij. ‘Dank je wel’ zeggen als je iets krijgt, met je mond dicht eten, andere mensen begroeten als je binnen komt, niet gillend en schreeuwend op de grond gaan liggen in de supermarkt, op de stoep lopen en niet op de straat etc. Om nog maar niet te spreken van alles wat hij verder nog mag leren thuis en op school…
Ik besef me; best een hele waslijst voor een kleine koter. Nu is het meeste hiervan hartstikke normaal natuurlijk; wie is er niet groot geworden met een ietwat overbezorgde ouders en het meeste hiervan is heel pedagogisch verantwoord toch? Aan de andere kant hoor ik de generatie van mijn ouders vaak zeggen: ‘de kinderen moeten tegenwoordig zoveel’. Daarbij doelend op allerlei clubjes, naschoolse opvang, speelafspraken en dergelijke. Vroeger was het misschien ook allemaal wel veel minder ingewikkeld en dachten mijn ouders over veel dingen gewoon niet eens na. Ze zeggen nog vaak; “wij deden het gewoon zo.”
Tegelijkertijd vraag ik mezelf soms af of er in deze tijd voldoende balans is en wil ik het jullie als nadenkertje meegeven:
Laat ik mijn kind genoeg kind zijn? Of ben ik toch bezig met te beschermend opvoeden? Wat vind jij??
Lees meer: blogs van jongensmama’s >>
Blog: Mijn zoon is geen stoere jongen >>
Lees ook: typisch meisjesgedrag >>
