‘Maar wil je dan op voetbal? Of anders hockey? Of wat dacht je van tennis of handbal?’ De kleine Viking kijkt me aan en schudt zijn hoofd. ‘Nee mam, dat vind ik niet zo leuk allemaal.’ ‘En je zwemdiploma C halen? Wil je dat?’ Ja, dat wil Sverre ook wel, als hij geen andere leuke sport kan vinden.
Andere sport kiezen
Een paar dagen later zie ik dat er open dagen op het kunstencentrum in Waalwijk zijn. Op die dagen kun je gratis meedoen met de cursussen die gegeven worden in dans, muziek of theater. In het rijtje staat ook breakdance, en dát lijkt Sverre wel wat!
Breakdance misschien?
Een paar dagen later zitten we samen in het lokaal waar de breakdanceles gegeven wordt. Een aantal jongens zijn al wat trucjes aan het doen en Sverre kijkt mee. Hij heeft er zin in. Totdat er iets gebeurd waardoor alles veranderd. De muziek gaat aan. Ik zie Sverre zijn blik veranderen.
Maar dit is niet de bedoeling!
De andere jongens beginnen hun warming-up op de muziek te doen. De kleine Viking kijkt me met grote ogen aan en komt meteen naar me toe. Hij gaat zitten en ik kijk hem vragend aan. ‘Mam, dit is op muzíék!’ Hij kijkt boos en verdrietig tegelijk. ‘Ik wil niet op dansles, ik wil die trucjes op de grond doen’. Ik leg hem uit dat breakdance een mix is van dans en trucjes, maar het heeft geen zin meer, hij wil weg, en wel direct. Ik spreek hem streng toe en zeg dat hij het een kans moet geven. Dat hij gewoon mee moet doen en nog geen oordeel mag hebben totdat het uur voorbij is.
Tranen in zijn ogen
Sverre staat op en gaat weer in de zaal staan maar ik zie dat het totaal geen zin heeft. Hij doet niet goed mee en heeft inmiddels tranen in zijn ogen van teleurstelling. Dit had hij zó niet verwacht. Als een stijve hark staat hij in het midden en probeert hij de leraar en de andere jongens na te doen. Het mislukt compleet en na een paar minuten komt hij huilend naar me toe. Hij wil weg.
Ik leg kort uit aan de leraar dat mijn zoon zich vergist heeft en dat dit niets voor hem is. Geen probleem gelukkig, daar zijn deze open dagen voor. Terwijl ik me nog aan het excuseren ben, staat Sverre al buiten het lokaal. De leraar geeft me een folder en verteld dat er nog meer open dagen zijn, maar breakdance was geen succes, wat nu…?
Musicalles of theaterles
In het gekregen foldertje ziet Sverre iets dat hem heel leuk lijkt. Musicalles of theaterles. Ik vertel dat bij musicals ook gezongen wordt. Dat valt meteen af bij hem, Sverre houdt niet van zingen, maar theater vind hij wel leuk. Vorig jaar heeft hij een keer mee mogen spelen in Caro, de musical van de Efteling, en daar was hij laaiend enthousiast over, nog maanden heeft hij daarover gepraat, dat was het leukste dat hij ooit gedaan had zei hij steeds.
Oké, theaterles dus…
En afgelopen woensdagmiddag deed hij mee. Al snel zag ik dat het goed ging en ben ik weggegaan, en na een uur kwam ik terug en zag ik sterretjes in de ogen van mijn zoon. Glanzende oogjes die ik sinds de scheiding niet vaak meer gezien had. ‘Dit is het mam! Dit wil ik! Ik wil zo graag op theaterles!’
Ik ben erg blij dat hij iets heeft gevonden wat hij leuk vind. Niet ieder jongetje van 8 jaar is gek op balsporten. Beweging krijgt hij gelukkig genoeg, daar heeft hij sport niet per se voor nodig. En wie weet komt de interesse nog wel als hij ouder wordt, en zo niet, ook goed. Tot die tijd mag hij op theaterles, en dat is best goed voor mijn binnenvettertje. Zichzelf kunnen uiten in de huid van een ander is helemaal zo gek nog niet. En als hij op de planken mag als het toneelstuk klaar is, dan zit deze trotse moeder helemaal vooraan!
